vrijdag 19 augustus 2016

Gewoon

Als er niet echt iets bijzonders is en alles z'n gangetje gaat (klop klop op hout), ben ik geneigd om niets te schrijven. Er zijn geen spectaculaire veranderingen en het lijkt even alsof er niets aan de hand is.
Nina leeft haar leventje, met wat aanpassingen natuurlijk, en heeft nu het relatief goed gaat de banden met vriendinnen weer wat aangetrokken.
Deze week zijn zelfs de chemo-pillen even gestopt.
Het is wel merkbaar dat de vorige chemo's hun werk doen, want Nina voelt zich vaak behoorlijk moe en duizelig. Ik vermoed door lage bloedwaarden.

Nina profiteert zoveel mogelijk van de goede dagen.
Logeren, uit eten, naar de bioscoop, weer uit eten, weer logeren.. en sinds gisteren erg moe. Ze huilde gisteren. Dikke tranen.
'Mama, ik ben zo moe en ik zie zó op tegen aanstaande maandag' Maandag krijgt ze weer een aantal chemo's en is tevens de start van een nieuwe dexa-week.
Het is ontzettend fijn om tussendoor flinke positieve uitschieters te beleven, de keerzijde ervan is helaas dat de nare werkelijkheid dan weer zo hard aankomt.
Ik vind het zo dapper van haar hoe ze zich er steeds letterlijk doorheen sleept. Ik zie hoeveel energie en tranen het haar kost om zoveel mogelijk vast te houden aan haar oude leventje. Maar ze vertikt het om het los te laten.
Na de huilbui zijn we samen naar de winkel gegaan om ingrediënten te kopen voor groentensoep.
Inclusief bijna een heel pakje letter-vermicelli (oooh, worden die zó groot als je ze kookt), waardoor Olivier sinds gisteren DOL is op Nina's letter...euh groentensoep. Net als op deze door Olivier tot juich-groenten gedoopte selderij trouwens.

Ook heeft Nina gisteren aan het eind van de middag uit eigen initiatief het Sushirestaurant in ons dorp gebeld.
Ze zoeken medewerkers voor de bediening/ afwas en Nina wil graag solliciteren. Met de telefoon op luidspreker, nadat we samen wat steekwoorden op papier hebben gezet, geeft ze aan interesse te hebben in het baantje.
Het telefoongesprek verloopt prima en vandaag mag ze langskomen!
Whiiiiiiiiiii!, aldus Nina.
Hopelijk geven ze haar een kans, ook al is ze ziek. Het is zo'n doorzetter!


1 opmerking:

  1. Wat is ze mooi, zo in profiel met korte haartjes. Die spreuk op de foto is een voltreffer. Het antwoord op de vaakgehoorde retorische vraag: "Hoe kom je daar toch door!? Jullie moeten zo sterk zijn." En wat een heerlijke benaming: juichgroenten! Inderdaad, je kan er niet naastkijken.

    BeantwoordenVerwijderen