De afgelopen weken waren bijzonder.
Ik zoek een beetje naar woorden, het is elke keer weer even nadenken hoe ik alles wat er gebeurd is goed kan verwoorden. En er staat toch wel één ding voorop, en dat is dat het steeds allemaal bijzonder is.Nadat Nina de transfusie kreeg en haar Hb weer op 5,7 zat, werd de chemotherapie hervat.
En die maandag daarna was het tijd om de tussenstand weer eens te bepalen. Nina onderging een beenmergpunctie en een punctie van het hersenvocht om te kijken of er nog slechte cellen te zien zijn.
De uitslag krijgen we aanstaande dinsdag. Een klein beetje spannend, maar het vertrouwen dat Nina beter wordt is bij ons zo groot, dat we er eigenlijk niet eens zo mee bezig zijn.
Nina moest om 9h in Rotterdam zijn, maar we hadden eerst nog om 8.45 afgesproken met 2 mensen van het buro dat in opdracht van Sanquin een promo-filmpje maakt met Nina in de hoofdrol.
Zij zouden die dag namelijk meelopen en wat stukjes filmen. Wel apart om met een interviewer en een cameraman zo' n intensieve dag te beleven.
De sfeer was echter heel open en relaxed en zij bleven op gepaste momenten uit zichzelf op afstand. Heel fijn! Nina vond het in elk geval wel leuk.
Na het hele riedeltje van prikken, wegen, meten en een gesprek met de arts, mocht Nina die vreselijk vormeloze blauwe O.K. pyjama weer aan en was het tijd om naar de operatiekamers te gaan.
De puncties verliepen zoals de recovery verpleegkundige doorkreeg allemaal volgens plan.
Toch werd Nina wakker met flinke pijn. Na een uurtje bijkomen, ondersteund door 2 spuiten morfine, kon ze weer terug naar de afdeling oncologie.
Aansluitend vond de dexa week plaats.
Niet de leukste week, maar gelukkig deze keer ook niet de aller-vervelendste week.
Dankzij alle hulp van psychologen en de extra hydrocortison is de dexa week voor de 2e keer eigenlijk niet heel slecht verlopen.
Ik ben daar ontzettend blij mee, want na de eerste paar dexa weken zakte de moed me in de schoenen. Zo konden we onmogelijk nog 1,5 jaar verder!
Nu is de hoop en het vertrouwen er dat dit zo wel gaat lukken.
Afgelopen weekend zijn we met het hele gezin naar het jaarlijkse familie weekend geweest. Aangezien iedereen van ons er ontzettend veel zin in had, besloten we gewoon een dagje eerder te gaan en belandden we op vrijdagavond in een prachtig huis in Bergen aan Zee.
We hebben erg genoten!
Zie hier deze foto van grote broer Max die een doodvermoeide Nina over de duin heen helpt!!
Ik zat steeds te denken, hoe kan ik iedereen nou bedanken voor alle lieve woorden en steun de afgelopen tijd?
Zal ik speechen? Maar dat is niet echt iets wat bij mij past.. :-)
Het voelt alsof gewoon 'dankjewel' de lading voor geen meter dekt. Het is zo'n klein woordje!
Ik zou het liever kunnen uiten zoals ik het voel, heel groots en overweldigend! Maar weet er geen vorm voor die voldoet.
Maar goed, aangezien de meesten van deze familie en daarnaast natuurlijk ook alle andere lieve mensen zoals Rob en Fanny (ook familie, maar dan van de andere kant :-)) en de buren uit de straat die ons steeds weer lichtpuntjes geven dit blog ook lezen kan het natuurlijk ook zo:
Maak ik er gewoon een groot woordje van!
DANKJEWEL!
lieve familie, lieve vrienden en lieve buren
voor alle steunbetuigingen, lieve en bemoedigende woorden
en voor alle kaartjes en lichtpuntjes wanneer het even zwaar is
💗
Het wordt heel erg gewaardeerd!Komend weekend zal Nina verwend worden door stichting Make A Wish.
En daarna, op dinsdag zijn we weer in het Sophia voor het driewekelijkse groot onderhoud.
