En ook Sanquin leeft weer mee

Sanquin heeft Nina vorig jaar gevolgd en er een videoreeks van gemaakt.
Op hun website hebben ze Nina's situatie weer even onder de aandacht gebracht i.v.m wereld-kankerdag

https://www.sanquin.nl/actueel/meer-dan-bloed/wereld-kankerdag-2018/

Dág PAC

Hoera, de port á cath is eruit!
Dat is toch wel een momentje kan ik je vertellen...
nu dat dingetje eruit is, is het uitgesloten dat er nog medicatie wordt toegediend via die gemakkelijke toegang.
En ze halen dat ding er natuurlijk niet uit als ie misschien nog nodig zou zijn.
Afgelopen woensdag 31 januari mochten we ons om 9h melden bij de dagverpleging in het Sophia. Een afdeling waar wij nog nooit geweest waren. Eenmaal daar lag er weer een prachtige -jawel-blauwe pyjama klaar voor Nina. I'm sexy and I know it zongen we in koor. Na een klein uurtje mocht Nina mee naar de OK. De chirurg was een lolbroek, net als de andere medewerkers in de OK.
Vreemd, maar eigenlijk is het daar best gezellig. Ik las overigens eergisteren dat ze in het Sophia tegenwoordig elektrische sportwagentjes hebben. Daarmee rijden ze de patiëntjes door de gangen naar de operatiekamers. Dan wordt het nóg leuker om geopereerd te worden.
Persoonlijk vind ik het altijd fijner om mezelf vlak voor een ingreep te kunnen focussen, me te ontspannen. Of het nou bij de tandarts, een chirurg of bij de gynaecoloog is, een momentje van bezinning doet mij altijd goed. Misschien werkt pure afleiding bij kinderen veel beter hoor, maar mij lijkt het vreselijk om vlak voor het laten knippen van mijn amandelen in een racewagentje omringt met jolige OK medewerkers naar de steriele ruimte gebracht te worden. Waar de 'slaapdokter' mij vervolgens knock out prikt. KO in de OK.
Maar goed. Nina vond het gelukkig helemaal leuk, telde tot 25 en ze was vertrokken.
Na een klein uurtje mocht ik naar de recovery. "Hee hallo, bent u daar weer!" Apart om inmiddels een bekend gezicht te zijn daar.
De recovery verpleegkundige die wij eigenlijk altijd treffen stond juist bij Nina's apparatuur-schermpje te kijken of het allemaal goed gaat.
Ik zei dat het de laatste keer is daar. En dat ik hoop dat dat echt zo is. En dat ik hem een hele leuke verpleegkundige vind.
Het is een lieve man van ongeveer 55 of 60 jaar oud. De eerste keer dat ik daar zo naast Nina zat zei hij zachtjes tegen mij "haar niet wakker maken hoor, maar wel heel veel vitamine L geven". Ik keek hem schaapachtig aan, wat moet ik geven? "Liefde" fluisterde hij na het zien van mijn vragende blik. Oooh, tuurlijk!
Van die vitamine L heb ik héél veel op voorraad. Ook nu zat ik weer met haar hand in de mijne te wachten tot ze wakker werd.
Na wat shotjes pijnmedicatie werd Nina weer naar de afdeling gebracht.
2,5 uur later waren we alweer klaar om te vertrekken!

En dit is ie dan:

4 dagen na die operatie, gisterenavond dus) is Nina weer gaan werken bij het restaurant hier om de hoek.
Ze kwam vermoeid maar voldaan thuis. Rode wangen van de inspanning. 'Oooh, ik ben moe! En mijn armen joh! Ik moet wel 4 borden tegelijk dragen en als ik het beter kan, wel meer.' Nog even een trombose spuit, douchen en naar bed.
Het is heerlijk om te zien hoe zij beetje bij beetje zichzelf weer wordt.
Hoe ze probeert het leven weer op te pakken en het beste ervan te maken. Hoe ze de banden met vriendinnen weer aantrekt.

Ja. Dat vind ik geweldig om mee te mogen maken.