Ik las de tekst van gisteren terug. Dat doe ik trouwens regelmatig, mijn eigen teksten lezen. Ik heb de eerste afleveringen al zeker 20 keer terug gelezen.
Maar nu dacht ik hee, de schwung is eruit.
Het positieve, krachtige gevoel is er nog steeds hoor, maar na 9 maanden op scherp staan is de energie wel wat gezakt op bepaalde momenten.
Vorige week heb ik veel op bed gelegen omdat ik me niet lekker voelde. De afgelopen dagen voel ik dat het weer wat beter gaat.
Ik zeg Nina zo vaak dat ze rust moet nemen, dat ze haar energie voorraad moet leren beheersen. En wat doe ik zelf?
Het is grappig om te merken dat wanneer je werkelijk naar de signalen van je lichaam luistert, je eigenlijk wel weet wanneer het tijd is om een stap terug te doen. Maar het dan ook echt (en op tijd) doen is een lastige.
Ondertussen zie ik ook wat Nina inmiddels allemaal doet.
Zelf fietsen gaat dan nog niet goed momenteel, maar ze gaat bijna elke dag naar school. Haar lieve mentor Frans heeft daar een groot aandeel in. Hij heeft er bijvoorbeeld voor gezorgd dat Nina binnenkort een laptopje van school te leen krijgt met een digitaal boekenpakket. Zo hoeft ze niet meer met zware boeken te sjouwen.
En ze heeft aansluiting gevonden bij haar nieuwe klasgenoten.
Op sociaal gebied timmert Nina sowieso aan de weg, ze onderneemt steeds meer actie om tijd met haar vriendinnen door te brengen.
Ik ben enorm trots op haar!
woensdag 28 september 2016
dinsdag 27 september 2016
Op oncologisch survival kamp
Afgelopen zondag.
We rijden naar Hilversum omdat daar een kennismakingsmiddag georganiseerd is voor alle deelnemers van de survival-week van stichting kinder-oncologische vakantiekampen.
Over 3 weken is het namelijk al zover, dan vertrekt er een grote bus met zo'n 35 kinderen tussen 13 en 18 jaar richting de Belgische Ardennen. Allemaal hebben ze kanker of onlangs kanker overwonnen.
Nadat de foto's voor het smoelenboek gemaakt zijn, sluiten we aan in de rij voor het kamertje waar alle gegevens voor de aanmelding nog even gecheckt worden en daarna in de rij voor de medische check-up.
Het is een bijzonder gezelschap. Er zitten kinderen bij die duidelijk klaar zijn met hun behandelingen. Mooie meiden met kort, dik en krullend haar. Lange puberjongens met kale koppies, duidelijk nog vol op in behandeling. Meiden nog vol op in behandeling zoals Nina, met pruik of met mutsje op.
Wat ze allemaal gemeen hebben is een volwassen uitstraling, een blik van iemand die meer levenservaring heeft dan de gemiddelde tiener.
Het zijn namelijk niet alleen maar de fysieke pijnen, de onzekerheid over of je wel genezen zal en het 'geleefd' worden door alle ziekenhuisafspraken.
Tiener zijn draait om erbij horen. Om jouw plek in deze wereld te bepalen. Wie ben ik en wat wil ik uitdragen.. ? Vinden ze me wel knap/stoer.. ?
Tieners willen zich onderscheiden van anderen maar willen er tegelijkertijd graag hetzelfde uitzien als de rest van de groep waarmee ze zich identificeren.
Ze maken keuzes en vrienden.
Tieners met kanker ook.
Alleen zij zijn ernstig ziek en hebben daardoor een kleiner keuzepakket dan andere tieners.
Met welke groep fiets ik naar school?
Geen een, want ik kan niet op de fiets naar school (als ik al naar school kan).
Hoe ga ik mijn haar doen?
Niet, want ik heb geen haar.
Met welke vrienden ga ik om? Wie zijn mijn vrienden eigenlijk? En wat betekent vriendschap eigenlijk voor mij? Wat heb ik nodig van een vriend?
Is 'erbij' horen, leuke grappen maken en er goed uitzien voldoende? Komen die vrienden je dan steunen als je ellendig van de chemo, dag in dag uit, op je bed ligt?
Nou ja, er ging vanalles door me heen die middag.
En zoals ik schreef, verwonderde ik me over de uitstraling die al die tieners hebben.
Tijdens het survivalkamp zullen de kinderen voor vele uitdagingen komen te staan.
Uitdagingen die als je het mij vraagt, ook zonder kanker te hebben behoorlijk intens zijn.
Abseilen en tokkelen vanaf grote hoogten, raften, mountainbiken enzovoort.
En ALLE kinderen gaan meedoen.
Bij het zien van de video van vorig jaar rolde er geregeld een traan over mijn wangen... zo heftig allemaal! En een lol dat er gemaakt wordt!
Nina heeft er ontzettend veel zin in.
En ik ook, voor haar.
Al zal het hier die week wel ellendig stil zijn zonder haar.
Bekijk de website maar eens! Geweldig initiatief. Mooi doel als je een sponsor schaats/fiets/wandeltocht wil doen :-)
http://www.skov.org
We rijden naar Hilversum omdat daar een kennismakingsmiddag georganiseerd is voor alle deelnemers van de survival-week van stichting kinder-oncologische vakantiekampen.
Over 3 weken is het namelijk al zover, dan vertrekt er een grote bus met zo'n 35 kinderen tussen 13 en 18 jaar richting de Belgische Ardennen. Allemaal hebben ze kanker of onlangs kanker overwonnen.
Nadat de foto's voor het smoelenboek gemaakt zijn, sluiten we aan in de rij voor het kamertje waar alle gegevens voor de aanmelding nog even gecheckt worden en daarna in de rij voor de medische check-up.
Het is een bijzonder gezelschap. Er zitten kinderen bij die duidelijk klaar zijn met hun behandelingen. Mooie meiden met kort, dik en krullend haar. Lange puberjongens met kale koppies, duidelijk nog vol op in behandeling. Meiden nog vol op in behandeling zoals Nina, met pruik of met mutsje op.
Wat ze allemaal gemeen hebben is een volwassen uitstraling, een blik van iemand die meer levenservaring heeft dan de gemiddelde tiener.
Het zijn namelijk niet alleen maar de fysieke pijnen, de onzekerheid over of je wel genezen zal en het 'geleefd' worden door alle ziekenhuisafspraken.
Tiener zijn draait om erbij horen. Om jouw plek in deze wereld te bepalen. Wie ben ik en wat wil ik uitdragen.. ? Vinden ze me wel knap/stoer.. ?
Tieners willen zich onderscheiden van anderen maar willen er tegelijkertijd graag hetzelfde uitzien als de rest van de groep waarmee ze zich identificeren.
Ze maken keuzes en vrienden.
Tieners met kanker ook.
Alleen zij zijn ernstig ziek en hebben daardoor een kleiner keuzepakket dan andere tieners.
Met welke groep fiets ik naar school?
Geen een, want ik kan niet op de fiets naar school (als ik al naar school kan).
Hoe ga ik mijn haar doen?
Niet, want ik heb geen haar.
Met welke vrienden ga ik om? Wie zijn mijn vrienden eigenlijk? En wat betekent vriendschap eigenlijk voor mij? Wat heb ik nodig van een vriend?
Is 'erbij' horen, leuke grappen maken en er goed uitzien voldoende? Komen die vrienden je dan steunen als je ellendig van de chemo, dag in dag uit, op je bed ligt?
Nou ja, er ging vanalles door me heen die middag.
En zoals ik schreef, verwonderde ik me over de uitstraling die al die tieners hebben.
Tijdens het survivalkamp zullen de kinderen voor vele uitdagingen komen te staan.
Uitdagingen die als je het mij vraagt, ook zonder kanker te hebben behoorlijk intens zijn.
Abseilen en tokkelen vanaf grote hoogten, raften, mountainbiken enzovoort.
En ALLE kinderen gaan meedoen.
Bij het zien van de video van vorig jaar rolde er geregeld een traan over mijn wangen... zo heftig allemaal! En een lol dat er gemaakt wordt!
Nina heeft er ontzettend veel zin in.
En ik ook, voor haar.
Al zal het hier die week wel ellendig stil zijn zonder haar.
Bekijk de website maar eens! Geweldig initiatief. Mooi doel als je een sponsor schaats/fiets/wandeltocht wil doen :-)
http://www.skov.org
Abonneren op:
Posts (Atom)