Net als jij

Voor mij is dit liedje een tranentrekker. 

Heel herkenbaar, ik heb Nina ook buitengesloten zien worden. Soms bewust, soms onbewust en onbedoeld maar toch gebeurd.

Hé hé...eindelijk die bloemenkraal!

Dat is dus de laatste kraal.

De kraal die elk kind met kanker héél graag wil hebben, want dat betekent het einde van een succesvolle behandeling.

Nina heeft de eindstreep met veel vallen en opstaan, 

maar gelukkig zonder ál te veel kleerscheuren gehaald.

2 jaar chemotherapie, ruggenprikken, beenmergpuncties, bergen medicijnen, onzekerheden, verdriet en complicaties. En dat is nu gewoon voorbij!

Ik had stiekem wel wat hoge verwachtingen bij die magische datum 20 januari 2018.
Ik had verwacht dat ik zou huilen van geluk, vuurwerk zou afsteken en gillend de deur van het Sophia uit zou rennen met in mijn kielzog een nog harder gillende Nina.
Zo lekker zorgeloos, een gevoel van complete bevrijding! Hoezee!
Euforie!
En dat euforische gevoel is er nog niet eigenlijk.
Het is gewoon eindelijk 20 januari 2018 en ik ben gewoon superblij dat Nina eindelijk mag stoppen met de allesvernietigende chemotherapie. En ik ben enigszins moe, dat ook.

Op vrijdag 19 januari (per ongeluk dus nog niet na de laatste chemo) mocht Nina de bloemenkraal ophalen in het Tilburgse ziekenhuis. Dat stond al gepland en dat hebben we dus ook lekker gedaan.
Het was een feest! Met taart!
Met een grote roze limousine werden we, met dank aan stichting Signaal uit Breda, naar het ziekenhuis gebracht voor deze legendarische gebeurtenis.

De verpleging had de kraal verstopt in een ballon.

Die moest eerst met een injectienaald (we hadden niets beters) kapot geprikt worden.

Diezelfde avond zijn we in 2 Tesla's naar sushirestaurant MOJO gescheurd, alweer dankzij stg. Signaal. Die Tesla's trouwens, wat een racemonsters. In 1,9 seconden van 0 naar 100 km per uur.
Je slaat letterlijk steil achterover van de snelheid van dat ding.
We hadden sushi bedacht omdat Nina dat graag eet en eindelijk weer rauwe vis mag eten na 2 jaar.
Althans, dat dachten we want na een extra check bij de arts blijkt Nina de komende 3 maanden ook nog geen rauwe vis te mogen eten.
Máár: vegetarische sushi is ook lekker. En met de roze limo werden we daarna weer thuisgebracht.

Op zondag 21 januari vierden wij HET beter feest met allemaal lieve familie en vrienden.
Het was een indrukwekkende dag, zó ontzettend fijn! De perfecte afsluiter voor deze 2 onstuimige jaren.
Nina is echt in het zonnetje gezet en heeft ervan genoten.
Lucy en Nienke hebben de hele dag geholpen met koffie/thee, hapjes en drankjes. Nina is overladen met waanzinnige kado's en het allerbelangrijkst; het was supergezellig.
Dat zoveel mensen Nina een warm hart toedragen geeft me het allerbeste gevoel ooit en daar wil ik iedereen dan ook heel hartelijk voor bedanken!

En dan natuurlijk DE bloemenkraal-taart.

 Gemaakt door Carla, mama van Oliviers beste vriend Viktor.

 *trots!*  Kijk nou hoe mooi!

Nina heeft haar kanjerketting om de taart heen gelegd.

Maandag 22 januari moest Nina voor haar allerlaatste chemo naar het Sophia.
Vandaag (woensdag 23 januari) moest Nina opnieuw naar het Sophia, maar nu voor een intake bij de poli anesthesie. Op 31 januari wordt haar porth á cath namelijk operatief verwijderd en daarvoor moet ze onder narcose.
Of we even langs wilden komen voor een vóórgesprek met de anesthesist.
Ik belde eerder al met de vraag of dat eigenlijk wel nodig is, want Nina is de afgelopen 2 jaar om de haverklap onder narcose gebracht. 2 weken geleden zelfs nog en er is echt niets relevants veranderd in die 2 weken.
Nee, Nina moest echt komen, dat is nu eenmaal de procedure. Vooruit dan.
Mijn ouders stonden om 06.45 op, reden die 160 km en betaalden 20 euro parkeergeld (ja, ik ben toch een beetje negatief he?) want ik moest de hele ochtend bij Olivier op school zijn en kon dus niet met Nina mee.
Alle antwoorden op de vragen die de anesthesist daarna tijdens het voorgesprek stelde, vond hij ter plekke in de computer.
Ja, sjonge. Dat had inderdaad ook wel telefonisch gekund, zei hij.
Had ik nou écht verwacht dat alles vanaf nu voorspelbaar en onder controle zou zijn? Dacht het niet! En zo is het leven ook helemaal niet, voorspelbaar en onder controle.

En nu is er dus even niks tot 31 januari.
Geen chemo en maar 3 pilletjes en 2 spuitjes per dag.
Wel allerlei andere dingen trouwens, waar we  helemaal niet meer aan gewend zijn.
Nina die weer te lang wil opblijven, die alvast vertelt dat ze tijdens carnaval wel echt alcohol wil drinken...en ook echt wel zelf haar grenzen weet.
Ik was bijna vergeten dat ze 16 is.

Daarna is er nog langer niks.
Nina hoeft zich pas over 6 weken te melden bij het Sophia voor bloedonderzoek om te kijken of het beenmerg zich goed herstelt en of de leukemie-cellen inderdaad opgehoepeld zijn.
De antibiotica en de Fragmin spuiten gaan nog door tot 3 maanden na de laatste chemo. Daarna kunnen we pas echt los.

Maar wat een ruimte opeens nu!
Morgen gaat Nina voor het eerst naar haar nieuwe werk.
Ze heeft helemaal zelf een bijbaantje geregeld bij een restaurant hier om de hoek.
Ze wordt zorgvuldig ingewerkt, ze moet de menukaart uit haar hoofd leren en de gasten alles uit kunnen leggen over verschillende wijnen en gerechten.
De werkdruk is laag, maar etiquette en zorg voor de klant is heel belangrijk.
Ze heeft er ontzettend veel zin in! En wij gaan daar dus volgende week maar weer eens dineren.
Daar hebben we nu toch alle tijd voor!