Vorige week hebben we weer voldoende tijd doorgebracht in ziekenhuizen.
Zondag: Nina heeft een infectie en er moet echt even een arts naar kijken. Na een halve dag wachten op bloeduitslagen enzovoort, keren we huiswaarts met een antibiotica kuur. Er is een kweek gemaakt dus het is nog even afwachten of we wel de goede antibiotica hebben.
De naald mag in haar pac blijven zitten, want de volgende dag is weer chemo-dag.
Dus, naar school met een aangeprikte pac, wat natuurlijk de nodige vragen oproept... het ziet er ook enigszins vreemd uit met zo'n infuusdraadje wat boven je shirt uitsteekt.
Maandag: Vandaag is de wekelijkse chemo in het Tilburgse ziekenhuis. Dat verloopt allemaal aardig vlot omdat het aanprikken nu niet nodig is. Bovendien (en dat bespaart de meeste tijd) is er gisteren al een bloedbeeld afgenomen bij Nina waardoor dat nu niet nog eens hoeft. Scheelt toch minstens een uur wachttijd!
Later die dag hoor ik dat mijn moeder zondagavond met een ambulance naar het ziekenhuis is gebracht omdat ze klachten had die erg leken op een hartinfarct. O jee.. het zweet breekt me uit. Het zal toch niet waar wezen?
Gelukkig blijkt na een aantal testen dat dáár haar pijn in elk geval niet vandaan komt. De volgende dag mag ze weer naar huis.
Dinsdag: Ik bel mijn moeder of het al beter gaat met de pijn. Nee dus. De huisarts blijkt die dag geen dienst te hebben en daarom besluit mijn moeder dat ze de volgende dag dan maar gaat (en dat begrijp ik niet, als je zulke pijn hebt kun je ook bij een vervangende huisarts aankloppen..).
Woensdag: Het blijkt een ontstoken galblaas met stenen te zijn. En die stenen horen daar niet, zijn ook de oorzaak van die ellendige ontsteking. En dus gaat ze met spoed onder het mes.
De arts heeft haar galblaas er meteen maar helemaal uitgehaald, het schijnt dat je die galblaas eigenlijk ook helemaal niet nodig hebt. Waarom is die er dan nog niet uit geëvolueerd zou je denken..
Toen ze naar de OK gereden werd, kon ik het natuurlijk niet laten om tóch even een fotootje te schieten. Eigenlijk voor Nina, maar nu voor iedereen :-)
Intussen bleef Nina maar last houden van de infectie.
Vreemd, die antibiotica zou toch nu wel zijn werk moeten doen?
Donderdag: Mijn moeder mag naar huis, dus ik ga haar ophalen. Na een 5 meter oefen-loopje besluit mijn eigenwijze moeder dat ze toch maar liever wel met de rolstoel naar de auto gaat. En niet lopend, wat ze 5 minuten eerder opperde. 'Oh dat kan ik nu al wel hoor!' Nog even langs de apotheek voor een antibioticakuur en hops, lekker naar huis.
Vrijdag: We gaan naar het Sophia in Rotterdam voor de chemo's die ze eigenlijk aanstaande maandag pas hoort te krijgen. Dit omdat ze maandag met alle VMBO 3 leerlingen, en een paar docenten, naar Engeland vertrekt.
We staan bij het stoplicht om ons dorp uit te rijden en ik zie daar hordes pubers fietsen. Allemaal leeftijdsgenootjes die naar school fietsen. Daar zou Nina eigenlijk ook bij horen, bedenk ik me. Die fietste daar eerst ook, lachend en slingerend met vriendinnen.Maar Nina moet naar Rotterdam voor chemo. Het is eigenlijk te gek voor woorden dat ons leven nu gewoon zo is en dat we ons er nog maar heel af en toe echt bewust van zijn dat het eigenlijk een ontzettend kloterige situatie is.
En dat besef komt op de gekste momenten, zoals nu op de weg richting Nina's middelbare school.
Tooeeet, de auto achter mij laat me weten dat het groen is. Ik moet er ook niet te lang bij stilstaan. Zeker niet voor een stoplicht ;-)
Tijdens het gesprek met de Rotterdamse dokter, belt de Tilburgse dokter over de uitslag van de kweek. Het blijkt toch een andere bacterie te zijn! En dus ook een ander medicijn.
Goed, na 2 chemo's krijgt Nina nog een flesje immunoglobulines (leuk woord voor galgje). Helaas krijgt ze daar een allergische reactie op en krijgt ze meteen een anti middel toegediend waar ze de hele verdere middag op heeft geslapen.
Zo had ik samen met de verpleegkundigen ruimschoots de tijd om bijvoorbeeld Nina's kanjerketting op te meten. Die is nu op 2 cm. na 7 meter!
Sowieso geen goed idee.. al bij voorbaat misselijk en dan een busreis van 10 uur aangaan.
De bus vertrok met een dolgelukkige Nina erin en later die dag heb ik na overleg met haar arts het goede nieuws doorgebeld: stop maar met die pillen!
Zo, 5 dagen lang zonder Nina. Dat zal saai zijn... ze was amper het land uit en ik kreeg koorts.
Die klom op tot ik 's nachts gezellig ijlend Tycho's advies opvolgde om paracetamol te nemen.
Het is inmiddels donderdag en ik ben toch maar even naar de huisarts gegaan. Die constateerde een longontsteking aan de rechterkant en olee olee, ik ben nu dus ook aan de antibiotica. Ik kan het woord niet meer horen.
Ik heb nog even gecheckt, het zijn gelukkig niet die nare pillen waar Nina zo ziek van werd.
Daarbij ben ik wel blij dat dit niet vorige week gebeurde tijdens de ziekenhuisrace, maar in een relatief rustig weekje ;-)
Alhoewel het herstel wel een paar weken kan duren begreep ik.
Morgenochtend mag ik mijn lieve stoere dochter weer ophalen. De verhalen en foto's volgen...ik hoop dat ze zin heeft om dat allemaal te vertellen aangezien we morgen starten met de beruchte dexa-week.
Tot de volgende!
