Normale en abnormale tienerproblemen

Vanochtend lees ik gretig verder, ik vond namelijk eergisteren het verhaal van een moeder als ik. Een moeder met een dochter die 1 jaar vóór ons dezelfde boodschap kreeg: 'helaas leukemie' en daarover schrijft.
Niet alleen de feitelijke ervaringen, maar ook haar gevoelens weet ze op een bijzondere manier te omschrijven.
Het is een vreemde gewaarwording dat háár verhaal mij zo ontzettend raakt dat ik met elk stuk tekst zowel haar als mijn eigen gevoelens heel intens ervaar.
Alsof ik andermans verhaal nodig heb om te beseffen hoe heftig onze situatie is.
Eergisteren stuitte ik op haar weblog en heb ik tot diep in de nacht zitten lezen en huilen. Ja, met een flesje rode wijn erbij, dan maar even helemaal wegzinken in ellende. Dan hebben we dat weer even gehad.

Met Nina gaat het de afgelopen dagen qua gezondheid redelijk goed. Op 9 mei hoeft ze pas weer naar het Sophia voor die puncties waarvan de uitslag zo bepalend is voor het vervolgbeleid. Spannend.
Maar daar denken we nu nog even niet aan. Nina voelt zich goed en wil dus naar de Efteling, naar de stad, naar bios.. het is haar gegund!

Gisterenavond was zo'n bioscoop avond. Ik heb Nina en haar vriendin weggebracht en de moeder van de vriendin brengt Nina weer thuis. Nina appt me terwijl ze nog in de bioscoop zit.
Ze wil graag met me praten, het is duidelijk dat er iets aan de hand is...
Wanneer ze thuiskomt barst ze in tranen uit. Ze gooit haar jas en tas op de grond, trekt haar pruik af en stort zich huilend in mijn armen.
Haar vriendje heeft te kennen gegeven dat hij niets meer voor haar voelt. Ze is even ten einde raad en probeert nog via whatsapp uit te vissen of er nog een kans in zit dat de gevoelens weer terug komen. Maar helaas, hij denkt van niet.
Het huilen, appen met haar vriendje en praten met mij duurt tot 03.00 in de nacht. Ze besluit het dan maar zelf uit te maken, ze wil geen pijn en onzekerheid. Niet wachten en hopen dat het misschien nog goedkomt. Dan maar uit.
Ze zegt : 'mama, het is net als een pleister eraf trekken. Dat kun je ook beter snel doen, dan doet het minder pijn'.
Ze valt in mijn armen in slaap. Ik lig nog een tijdje wakker.
Ik neem het hem niet kwalijk, zo gaat dat nu eenmaal in de liefde. Vooral op deze leeftijd is dat natuurlijk doodnormaal. Het zou pas echt vervelend zijn als hij niet meer verliefd is en het niet durft te zeggen omdat Nina kanker heeft. Ik vind het dus toch dapper van hem. En ergens ook fijn dat Nina de 'gewone' tiener ervaringen ook nog doormaakt. Maar toch... :-(
Net een beetje zelfvertrouwen terug en dan deze domper te verwerken.


Hieronder een prachtig, door dit dappere meisje zelfgeschreven liedje. Ik zie Nina's verhaal..