weer een update, veel te lang geleden!

De laatste paar weken heb ik niet geschreven.

​Ik ben een beetje (lees: erg) moe de laatste tijd, waardoor ik niet heel ver kom voor wat betreft mijn prioriteitenlijstje, het schrijven schuif ik steeds door naar morgen...​

​Maar ik praat je even bij!
​

De chemokuur van 3 weken geleden is prima verlopen. De aansluitende dexa-weerwolf-week was intensief, maar niet onoverkomelijk.
Nina kreeg wat tips bij haar psycholoog die we trouw hebben opgevolgd. De belangrijkste tip was: dexa is doen! 
Nina kan zich nog het best staande houden als we zoveel mogelijk afleiding zoeken. 
En dus sjouwden we van terras naar vriendin naar opa en oma naar winkelcentrum enzovoort.

​Na die laatste dexa dag hebben we via Stichting Gaandeweg een week in een prachtig vakantiehuis gelogeerd. Op de veluwe. 
Die eerste vakantiedag hebben we noodgedwongen doorgebracht in een ziekenhuis in Ede, omdat Nina erg benauwd was en zich niet goed voelde. 
Even was er de angst dat er vocht bij haar longen zou zitten, maar dat bleek niet zo te zijn. De rest van de vakantieweek konden we gelukkig ontspannen. 
Nina en ik waren echter ZO moe van al die activiteiten tijdens de week vóór onze vakantie (incl. werk en andere gezinsbezigheden) dat de uitstapjes zich beprekten tot het fietsen van een rondje om de camping en een pizza eten in Otterlo. 
Wat overigens een aanrader is! Een knappe Italiaanse pizzabakker in een knus tentje. 
Ik wilde nog op de foto met de Italiaan, maar dat mocht niet van de kinderen (mááám, doe normaal!) 

Maar goed, de vermoeidheid. De adrenaline is eventjes gezakt en daarmee mijn onderste oogleden ook.

Na de vakantie is Nina weer naar school gegaan. 
Ze heeft zich zó goed staande gehouden in haar nieuwe klas!

Even een uitleg door haar mentor, wat vragen beantwoorden en door met de les.

Op de laatste zaterdag vóór de volgende dexa-week heeft ze onze woonkamer weer tot kippenhok gebombardeerd (het zag er letterlijk uit alsof er een bom ontploft was trouwens) want er kwamen 6 kakelende vriendinnen logeren.

Om 03.30 heb ik hen vriendelijk verzocht te gaan slapen. (..)

En dan afgelopen maandag weer naar Rotterdam voor een lange chemo-dag. En starten met weer een dexa week.

Ik hield mijn hart vast en dat was terecht, want het hakt er allemaal weer behoorlijk in bij haar.

Ze heeft het toch weten te presteren om op dinsdag en woensdag naar school te gaan, maar woensdag (gisteren) avond kwam dan toch die beruchte man met de hamer.

Ze huilt, jammert, heeft pijn en is misselijk. Maar bovenal is ze depressief. Ze weet van ellende niet wat ze moet doen. 
Zitten, staan, liggen, bij oma, thuis, bij vriendin, buiten, binnen.... ze weet het niet want overal voelt ze zich éven ellendig.

En dan is het nog eens 30 graden, niet te doen voor haar.

'Dexa is doen' kan wanneer het weer enigszins meezit. 
Met deze warmte is het lichamelijk niet uit te houden om over te gaan tot allerlei activiteiten.

Morgen is de laatste dexa dag. Dan moet Nina nog een dag of 2 bijkomen en hopelijk kan ze dan maandag weer met een goed gevoel naar school.

Ik ga vaker schrijven.
Niet zoals dat ik vaker ga sporten en gezonder ga eten en minder wijn ga drinken, nee écht: ik ga vaker schrijven. Al is het maar een kort stukje.