mini-chemootje

Vandaag is Nina weer een uurtje naar school geweest. Daarna zijn we samen naar het ziekenhuis gegaan voor een mini-chemo.
Naast de mini-chemo zijn ook haar bloed en urine onderzocht omdat ze erg veel last heeft van pijn in haar rug. Dit zou iets met nieren te maken kunnen hebben.
Gelukkig waren de ontstekingswaarden niet te hoog en mochten we na de chemo gewoon weer lekker naar huis.
De pijn komt waarschijnlijk door de chemo die ze vorige week heeft gekregen. Dat is een chemo genaamd Vincristine. Klinkt als een lieve mevrouw, maar dat is het dus niet. Integendeel!
Die chemo krijgt Nina elke 3 weken, bij de start van de dexa week.
Deze zorgt voor zenuwpijnen, waardoor haar hele lijf pijnlijk aanvoelt.
Zelfs een schouderklopje voelt pijnlijk aan.
Eerder kreeg ze Gabapentine tegen deze pijn, een medicijn wat ook tegen epilepsie werkt.
Omdat ze daar echter flinke hoofdpijn van kreeg, zijn we daar maar weer mee gestopt. Nadeel is dus dat die pijn weer zo opspeelt na elke gift Vincristine.

Ook heeft Nina sinds een tijd last van spastische spierkrampen. Haar hand, voet of kuit staat dan in een verkrampte stand en dat voelt natuurlijk niet prettig. De arts vermoedde dat ook dit een bijwerking zou zijn van die Gabapentine, maar ondanks dat ze dit medicijn niet meer gebruikt gaan die krampen onverminderd door.
Daar moeten we dus ook nog even een oplossing voor zien te vinden.

Verder gaat het ontzettend goed met Nina. Na een flinke psychische dip, pakt ze heel stoer en krachtig de draad weer op.
Je ziet haar zowat met de dag groeien. Volwassen uitspraken, bepaalde (puber)manieren van vrienden doorzien, nadenken over haar toekomst en de indeling van haar tijd...
Haar cijfers op school zijn goed en ze is ontzettend gemotiveerd. Ze vráágt nu zelfs hulp bij wiskunde.. nou, dat heeft ze echt nog niet vaak uit zichzelf gedaan.
Ik moet soms wel even slikken als ik zie dat mijn 15 jarige dochter zo snel volwassen lijkt te worden.
Ik zou soms willen dat ze zich los kan maken en zich af kan zetten. Dat ze lekker haar eigen plan trekt en met vrienden de wereld ontdekt.
Met momenten, op haar manier, doet ze dat ook wel. Maar natuurlijk niet in alle vrijheid zoals haar leeftijdsgenoten dat doen.
Ik ben apetrots op haar. Ze herpakt zichzelf steeds weer zo knap!

Nog maar 11 dagen en ze is officiëel op de helft van haar behandeling! Jihoooeeee!
En daar zijn we BLIJ mee! In het begin leek 'op de helft zijn' nog een eeuwigheid bij ons vandaan. En nu is het gewoon al bijna zover..