Gisterenavond zijn Nina en ik met de auto naar Rotterdam gereden. Ik kreeg eenmaal in Rotterdam trouwens enkele keren de vraag of ik met 'dat ouwe bakkie' wel de binnenstad in mag.
Blijkbaar mag je auto niet ouder zijn dan... euh, straks maar eens opzoeken hoe dat werkelijk zit dan!
Anyway.
De nacht hebben we doorgebracht bij Piet en Celeste, superlief dat we mochten komen logeren. We moesten namelijk om 7.30 al in het Sophia zijn vanochtend.
Onderweg naar het ziekenhuis zei Nina opeens 'Mama! De Emla zalf!'
Oh nee, de verdovende zalf vergeten in alle vroegte :-(
Dus hop, op de rem en gauw alsnog die zalf erop, anders is het aanprikken van de PAC niet echt een pretje.
En het aanprikken wás geen pretje.... helaas was de zalf nog niet goed ingewerkt. Die Emla gaan we dus echt nóóit meer vergeten!
Na het aantrekken van de blauwe I'm sexy and I know it-pyama van 't huis, werd Nina onder narcose gebracht in de OK.
De ruggenprikken kreeg ze eerder onder invloed van dormicum, maar Nina vindt het bij nader inzien geen feest, dat hallucineren.
Tijdens de ruggenprik neemt de arts wat hersenvocht af om te kijken of daar nog leukemiecellen in te vinden zijn.
Ook word er chemo in het hersenvocht gespoten en daardoor moet Nina dan enkele uren met haar hoofdeinde omlaag liggen zodat de medicatie goed in het hersenvocht loopt.
Al met al waren we rond 14.00 in het ziekenhuis in Breda.
In de kamer die al helemaal ingericht was voor Nina (op medisch vlak dan), heette een enorme infuuspaal ons welkom. Hij zei nog nét geen "welkom, mag ik uw jas aannemen". Je zou zo denken dat het een hypermoderne kapstok is.
Nou ja, er zou niet eens plek zijn voor een jas.
De chemo ZAK van enorme afmetingen hangt er aan, 2 zakken vocht (1 zoete en 1 zoute denk ik) en een flesje natriumbicarbonaat wat dient als soort tegengif.
Na het vroeg opstaan, nauwelijks eten, narcose, lumbaalpunctie, chemo en een flink auto ritje, hakken al deze goedjes er in eerste instantie behoorlijk in bij Nina.
Op de foto zie je die enorme chemo-zak er nog niet bij hangen. Hier hangt nog een soort uitprobeer-zakje van dat spul. Als deze goed zou gaan, werd die grote opgehangen. En het ging goed.
En er was bezoek.
Vanmiddag papa, die kwam een lading noedelsoepjes brengen.
Aan het begin van avond kwamen Tycho en Olivier. Die brachten Thais eten mee.
Lekker!
En Olivier kon natuurlijk weer niet van dat coole bed afblijven ;-)
Morgen zullen we zien hoe het gaat. Nadat de chemo is ingelopen (24 uur) zal er nog flink doorgespoeld moeten worden.
Ik hoop dat we lekker slapen en dat Nina geen last heeft. Van wat dan ook.
Al terug kijkend op de site van mijn dochter Guusje de blog van Nina tegen gekomen. Terug in de tijd. Al zo lang geleden maar bij het lezen van Nina's verhaal alsof de dag van gisteren. Wat een weg voor die mooie, dappere kinderen. Hou vol lieve Nina en familie. Onvoorstelbaar en nog ver weg maar ooit krijgen jullie weer een normaal leven. Het komt goed. Warme groet, Elke. Mama van Guusje
BeantwoordenVerwijderenWat een wereld waar je als gezin inkomt. Je bent moeder, vrouw, collega, zuster tegelijk. Maar wat schrijf je heerlijk luchtig over zo'n zwaar onderwerp.
BeantwoordenVerwijderenIk herken veel maar onze dochter vecht al jaren tegen een oogtumor en meerdere hersentumors. Wat dapper zijn onze meiden en zo super sterk (daar kunnen een hoop mensen een voorbeeld aan nemen ).
Ik hoop dat de kuur goed verloopt, het spoelen snel gaat en de kanjerkralen snel geregen.
En dan op naar huis, bijkomen en bijtanken. Heel veel sterkte en toi toi toi