Bijzonder

Nina is nu op kamp met SKOV zomerzotheid.
Een zeilkamp voor kinderen met kanker en ze heeft het erg naar haar zin, voor zover ik weet.
Dat gun ik haar ontzettend, ze heeft deze opsteker echt verdiend!
Het zal wel een contrast zijn.
De drukte daar op het zeilkamp en de vreemde stilte in de huizen van de ouders van al die kinderen.
Zo'n stilte die extra opvalt omdat het zo hectisch is geweest de afgelopen maanden. De intensieve zorg, de heftige onverwachte opnames, de heen en weer slingerende emoties en vooral het steeds maar dóórgaan en het verleggen van grenzen.

Gek, maar ik moet steeds denken aan papa's en mama's die hun kindje moesten loslaten in deze strijd.
Ik krijg er tranen van in mijn ogen. De strijd, onzekerheid en zorgen.
Wachten op uitslagen en hopen dat de behandeling goed aanslaat. Het leed willen verzachten voor je kind, maar tegelijktijd willen blijven opvoeden omdat je gelooft in genezing.
Maar ook de euforie wanneer het door stabiliteit even lijkt alsof er niks aan de hand is.
En dan de stilte..

Deze papa's en mama's komen natuurlijk óók overal spullen tegen van hun kind.
Een sok, een stukje speelgoed wat nog onder de bank vandaan komt (ooh, dáár is dat puzzelstukje), een winterjas die wel naar zolder kan eigenlijk.
Een dagboek, medicijnlijsten, schoolboeken, verstopt snoep en uitgevallen haren in een kussensloop.

Ik heb het enorme geluk dat ik kan uitkijken naar aanstaande zaterdag, dan mag ik Nina weer ophalen.
En daarvoor ben ik zó dankbaar..!
Kon iedereen met een gezond kind ook maar zo dankbaar zijn. Zo intens genieten van elk momentje sámen omdat het eigenlijk heel bijzonder is.
Gek genoeg lijkt het alsof je eerst de kwetsbaarheid van het leven moet opmerken om dat te beseffen.
Zucht!
Misschien heb ik ook gewoon teveel tijd om na te denken nu... maar ik voel me intens gelukkig en bevoorrecht terwijl ik, toen Nina nog gezond was, nooit zou denken dat ik me ooit gelukkig zou kunnen voelen als mijn kind kanker zou hebben.

Jeetje, ik ga een glas wijn schenken.