Udenhout-Rotterdam-Udenhout-Rotterdam-enz

Goed en wel thuis, vieren we het weekend.
Die eerste chemo's vielen mee, Nina is niet zo misselijk. Wel heel moe.
Die maandag rijden we wederom naar Rotterdam, maar nu naar de poli.
Er volgen overigens meer maandagen zoals deze. En ook donderdagen zoals deze.
Want Nina krijgt de komende 4 weken elke maandag en donderdag chemo. En om de week narcose voor een beenmerg- en lumbaalpunctie. Dat is dus blok 1A van protocol ALL11 ;-) Yes. Het overzicht begint te komen!

Even een algemene indruk:

Eerst langs de balie: 'goedemorgen Nina, je mag direct door naar de prikkamer!'
Dan deze vaste routine:

Vingerprik
Wegen/meten
Gesprek met arts of verpleegkundig specialist
Behandelkamer
Zaal



Op de foto zie je de wachtkamer van de poli. Links zie je het gangetje naar de prikkamer en het lab. Nog verder links is de rand van de foto, maar daar staat eigenlijk de balie.

In het prikkamertje neemt een vrolijke meneer wat bloed af uit Nina's vinger. Het laboratorium is 1 meter verderop, daar word het bloed direct bekeken. Hoeveel rode en witte bloedcellen, bloedplaatjes en neutrofielen heeft Nina? 10 minuten later staat de uitslag al in haar dossier.
Ondertussen gaan wij naar de weeg/meet kamer.
Daarna drinken we een kop koffie in de wachtkamer tot de arts of de verpleegkundig specialist ons ophaalt om de bloeduitslagen te bespreken.
Er is altijd ruim voldoende de tijd om alle mogelijke vragen te stellen. Dat vind ik echt de kracht van het Sophia: mijn dochter is geen nummer. Nina is een van de patiëntjes waar ontzettend aandachtig, lief en professioneel voor gezorgd wordt.
Voordat Nina naar de zaal gaat om haar chemotherapie te ontvangen, gaat ze naar de behandelkamer alwaar haar PAC aangeprikt word.
Dit lijkt eng en ziet er ook niet echt smakelijk uit, toch valt het alles mee dankzij EMLA verdovende zalf. Deze zalf smeer ik vóór we vertrekken naar Rotterdam op de prik-plek en dek ik af met een speciale pleister. Een half uur later is die plek volledig verdoofd en dat maakt het aanprikken tot een relaxte bezigheid.

Oh ja. Geel met rode tekst: dat zijn de opstekers! Dat blauwe is zwaar kl*te.
Die vele opstekers zorgen ervoor dat deze noodzakelijke maar ontzettend vervelende chemodagen nog enigszins draaglijk zijn.
Thuis hebben we ook opstekers. Die mogen we zelf uitvinden en regelen. En dat gaat ons -met de hulp van wat lieve mensen om ons heen- tot nu toe best goed af, al zeg ik het zelf!