Kanker. En daar kun je ook niet aan wennen, want je geneest óf je geneest niet.
De strijd gaat door, zolang je (nog) niet genezen bent. En als Nina straks beter is, dan zal er er vast een angst zijn dat een volgende punctie of onderzoek niet een uitslag geeft waar we blij van worden.
Maar ja, wat dan? We dealen er gewoon mee! En het vertrouwen dat we de kanker uit onze levens kunnen schrappen zal heus groeien.
Ondanks dat dit nooit zal wennen, zijn we toch een beetje thuisgeraakt in het hele leukemie-gebeuren.
Ik weet uit mijn hoofd welke medicatie Nina nodig heeft en wanneer, ik kan het protocol lezen, ik weet waar de vorken liggen in het ziekenhuis en ik kan 'echte' vragen stellen.
In het begin (ja, 6 weken geleden..) had ik zo weinig kennis dat ik niet eens gerichte vragen kon stellen. Alleen maar 'Huh, wat is dit voor ding? Wat betekent deze afkorting? Waarvoor is dit knopje?' Nu stel ik inmiddels vragen als 'Is de randomisatie voor het asparginase onderzoek al uitgevoerd?' en 'Als ze de ara-c push vandaag krijgt, kunnen we dan het eerste deel van 1B afronden op donderdag?'
In de afgelopen weken hebben we immens veel meegemaakt. Het accepteren van de diagnose kost tijd zou je denken. Echter, de sneltrein waarin je opeens zit, rijdt razendsnel door en de wagon veranderd steeds van inrichting en personeel. Het eindstation is ver weg en nog onduidelijk maar we hopen op station "volledig genezen".
Intussen moet je veel leren en goed opletten. Emoties zijn er genoeg, maar mogelijkheden (die bij je passen) om ermee om te gaan moet je zelf zoeken en vinden. Huilen kan ik soms wel, heel hard ook. Maar in mijn hoofd schalt dan toch een stemmetje dat zegt 'je kunt nu wel huilen, maar dat lost niks op'. Toch laat ik mijn tranen maar vloeien op zo'n moment. Ik geloof wel dat ik een sterkere moeder ben als ik ook ruimte geef aan mijn eigen emoties en verdriet.
Nina heeft enkele weken geleden een infectie opgelopen aan haar darmen welke ze godzijdank alweer te boven is. Ik dacht dat ik haar al op haar allerziekst gezien had, maar dít sloeg alles (denk ik, ik durf het niet meer te beweren..).
Ze droogde uit, raakte keer op keer buiten bewustzijn thuis. We hebben samen huilend op het toilet gezeten, haar kale witte koppie op mijn schouder. Hartverscheurend. Ze is toen opgenomen in het Sophia alwaar ze een bloedtranfusie, LITERS vocht en medicijnen kreeg. Na een week knapte ze op en in die week heeft ze zelfs tevens een chemo getrotseerd. Na 3 dagen thuis belandde ze in Breda wegens een infectie in haar keel. En ook deze is weer achter de rug.
We plukken de dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten