Vanavond heeft Nina ontzettend hard gehuild, met van die lange snikkende uithalen. Ik lag naast haar in bed even hard mee te huilen, weliswaar met wat minder geluid.
Ik heb haar getroost, haar over haar zachte hoofd geaaid en gezegd dat ik zielsveel van haar hou. Zij ook van mij, zei ze.
Toen ze na een hele tijd gelukkig weer rustig ademde en bijna sliep, moest ik haar nog 4 capsules geven met chemo medicijnen.
Godzijdank zei ze 'oke dan' en is ze daarna lekker gaan slapen.
Zo ging het.
Morgen een nieuwe dag, nieuwe energie, nieuwe hoop en nieuwe kansen.

Liefst zou ik steeds over fijne vorderingen schrijven, goed nieuws brengen en omschrijven hoe positief en sterk we steeds zijn.
Nu zijn we dat over het algemeen ook, maar soms is dat eerlijk gezegd even helemaal weg.
Het idee van dit dagboek is wat mij betreft niet alleen om de lezer te informeren, maar ook om zaken van me af te schrijven. In het kader van de verwerking zeg maar.
Ik merk dat ik, wanneer ik wil schrijven, steeds op zoek ga naar relativerende woorden.
Liefst staat er aan het einde van tóch een naar stukje tekst, nog een positieve noot. Als een lieve nachtzoen voor het slapengaan: alles komt goed schatje, er zit geen krokodil onder je bed.
En tegelijk wil ik ook gewoon graag de bittere waarheid opschrijven.
Maar zeg nu zelf, het is geen pretje om te schrijven en te lezen over dieptrieste situaties.
Bovendien, er zijn ook echt hele mooie pure geluksmomenten tussendoor. Momenten die ik eerst minder goed zag toen alles nog 'normaal' was.
En toch ergens besefte dat 'normaal' eigenlijk heel bijzonder is.